بخش 5

براساس منابع تاریخی، زنان مسلمان در عصر پیامبر اکرم صلی‌الله‌علیه‌وآله معمولاًحد پوشش مو و گردن و دست ‌و پا را رعایت می‌کردند. این‌گونه پوشش در ادیان ابراهیمیِ قبلی نیز پوششی پسندیده بوده‌است و شریعت اسلام نیز در همان مسیر حرکت کرده‌است‌ و حریمی را برای زنان مشخص نموده‌است که با رعایت آن، هم خودِ زن از مشکلات و آسیب‌های خانوادگی و اجتماعی در امان می‌ماند و شخصیت او بازیچۀ دست هوس‌رانان نمی‌شود و هم جامعه از پیامدهای ناگوار آلوده شدنِ حریم خود مصون می‌ماند. لباس و پوشش مشخص‌شده برای زنان هرچند ممکن است محدودیت‌هایی برای آنان به‌دنبال داشته باشد، ولی این محدودیت‌ها نسبت‌به آثار مثبت رعایت پوشش اسلامی و مصونیت‌های ایجادشده قابل‌توجه نیستند. رعایت موازین اسلامی در حد و نوع پوشش‌ها آن‌چنان فرد را از آسیب‌ها و انحراف‌ها حفظ می‌کند که هر عقل و منطق و وجدان پاکی به ارزشمندی این حکم الهی شهادت خواهد داد. ازاین‌رو خداوند می‌فرماید: «به زنان باایمان بگو چشمان خود را [از نگاه هوس‏‌آلود] فروگیرند و دامان خویش را حفظ کنند و زینت خود را ـ جز آن مقدار که نمایان است ـ آشکار نسازند و [اطرافِ] روسرى‏‌هاى خود را بر سینۀ خود افکنند [تا گردن و سینه با آن پوشانده شود] و زینت خود را آشکار نسازند، مگر براى شوهرانشان، یا پدرانشان یا ... .»[1]   [1]) سورۀ نور، آیۀ ۳۱.