بخش 1

رشد و افول یک جامعه به مدیرانی بستگی دارد که بنای تربیت آن‌ها در خانواده گذاشته شده‌است. در محیط خانوادگی، غالباً روابط براساس محبت و عاطفه است، در چنین محیطی، اگر فرزندان بنابر تربیتی کامل و اصولی رشد کنند، درآینده تا حد زیادی، از آسیب‌ها و تأثیرات مخرب محیط‌های‌ دیگر در امان می‌مانند. تربیت فرزندان در خانواده به‌منزلۀ پاسداری از فطرت توحیدی آن‌هاست. این پاسداری یک وظیفۀ بزرگ تربیتی و اخلاقی و نیز مهم‌ترین کارکرد خانواده است. ازاین‌رو امام سجاد علیه السلام در رسالۀ حقوق خطاب به والدین فرموده‌اند: «حق فرزند تو این است که بدانی او از توست و هرگونه که باشد، چه نیک و چه بد، در دنیای گذرا به تو منسوب است و تو در آنچه به او سرپرستی داری مسئول هستی، در ادبِ نیکو و راهنمایی به‌سوی پروردگار و یاری او بر طاعت خداوند دربارۀ تو و خودش. پس بر این کار پاداش می‌‏گیری اگر درست عمل کنی و کیفر می‏‌بینی اگر نادرست عمل نمایی. پس او را چنان تربیت کن که با اثری که بر او می‏‌گذاری در دنیا، زیبایی بیافرینی و با قیام شایسته به وظیفه‌ای که درقبال او داری، در نزد خداوند معذور باشی، که هیچ قوتی نیست مگر از خداوند.»