بخش 23

قهر‌ کردن از رذائل اخلاقی به‌شمار می‌آید که نتیجۀ عداوت و کینه، بخل و حسد و یا بدگمانی و بدبینی است. وقتی فردی، چه کودک چه بزرگسال، احساس می‌کند که در موقعیت و شرایطی قرار گرفته‌است که به خواسته‌های خود دست پیدا نمی‌کند و نیازهایش برآورده نمی‌شود، برای رسیدن به خواسته یا حق‌وحقوق خود ممکن است به قهر متوسل شود. درواقع کنش‌ها و واکنش‌ها، خواسته یا ناخواسته، فرد را به‌سمت قهر کردن سوق می‌دهند که نوعی رفتار دفاعی است و ریشۀ ژنتیکی و یا محیطی دارد. در روابطی که افراد انتظارات بیشتری از هم دارند و یا بیشتر در تعامل هستند به‌مراتب قهرِ بیشتری رخ می‌دهد. بنابراین در محیطی خانوادگی، بین همسران و یا بین والدین و فرزندانشان، و یا در گروهی دوستانه، امکان قهر کردنِ افراد بیشتر می‌شود. قرآن کریم قهر و قطع رابطه با خویشان و نزدیکان را مایۀ سرافکندگى و بدبختى و سیه‌روزى می‌داند و سرانجامِ بدى را براى قاطعان رحم و کسانى که از فامیل خود مى‌بُرند پیش‌بینى می‌کند و مى‌فرماید: «[فاسقان آن‌ها هستند که] پیمان خدا را پس از آن‌که محکم ساختند، مى‌شکنند و پیوندهایى را که خدا دستور داده برقرار سازند قطع مى‌نمایند و در جهان، فساد مى‌کنند. این‌ها زیانکارانند.»[1]   [1]) سورۀ رعد، آیۀ ۲۵.