ظهور فناوری‌های نوین ارتباطی و استفاده از فضای مجازی و رسانه‌های دیداری و شنیداری، مانند بسیاری از پدیده‌های دیگر، دارای پیامدهای مثبت و منفی است. این امکانات اگرچه فرصت‌های فراوانی ایجاد می‌کنند و باعث آسان شدنِ کارها می‌شوند، اما درصورت نبودِ مدیریت صحیح و کنترل درست، نتایج ناگوار و آسیب‌های متعددی به‌خصوص برای کودکان و نوجوانان به ‌بار خواهند آورد. برخی از این آسیب‌ها عبارت‌اند از: تغییر سبک زندگی و القای فرهنگ غربی؛ از دست دادنِ هویت اسلامی ـ ایرانی؛ شکسته‌ شدنِ قبح ناهنجاری‌های دینی و اجتماعی؛ بروز آشفتگی و نابسامانی‌های خانوادگی؛ کم‌رنگ شدنِ نقش نظارتی خانواده‌ها؛ مختل شدنِ روابط دوستانه و خانوادگی؛ شکاف نسل‌ها؛ اشاعۀ سستی و تنبلی، گوشه‌نشینی و انزوا؛ هدر رفتنِ سرمایه‌های مالی و سرمایۀ عمر و زمان؛ افزایش پرخاشگری، بی‌تعهدی و مسئولیت‌گریزی در فرد؛ ابتلا به وسواس‌های فکری و عملی. برنامه‌ریزی برای آموزش، شناسایی، پیشگیری و کاهش آسیب‌های نوظهور فضای مجازی و رسانه‌های ناسالم لازم و ضروری است و نقش خانواده‌ها در این مسیر، بسیار پررنگ‌تر از سایر گروه‌های مرتبط است.