بخش 6

مادران فرشته‌های خانه، خورشید خانه، و نور و چراغ خانه لقب گرفته‌اند که می‌توانند اعضای خانواده را به‌سوی خوشبختی و سعادت هدایت کنند. آن‌ها از مهم‌ترین عوامل وحدت در خانواده‌اند. مادر، با فداکاری و با نقش‌های گوناگونی که در خانواده برعهده گرفته‌است، عشق خود را نثار خانواده می‌کند. او تمام توجه و مهربانی‌اش را با ظرافتی خاص، برای هدایت و تشویق اعضا، در راه اهداف خانواده به‌کار می‌گیرد. غریزۀ مادری او را قانع می‌کند تا حتی اگر خود در درد و رنج باشد، رفاه و آسایش همسر و فرزندان را بر آرامش خود ترجیح دهد. خداوند متعال در آیه‌ای به رنج‌ها و زحمت‌هایی که مادر برای فرزند متحمل می‌شود، اشاره می‌کند و می‌فرماید: «مادرش او (فرزند) را با ناراحتی حمل می‌کند و با سختی بر زمین می‌گذارد و دوران حمل و از شیر بازگرفتنش سی ماه است تا زمانی که به کمال و رشد و به چهل سالگی برسد.»[1] پیامبر اکرم صلی الله علیه وآله نیز در تبیین مقام مادر فرموده‌اند: «الْجَنَّةُ تَحْتَ‏ أَقْدَامِ‏ الْأُمَّهَاتِ؛ بهشت زیر پای مادران است.»[2]   [1]) سورۀ احقاف، آیۀ 15. [2]) مستدرک‌الوسائل، ج 15، ص 180.