بخش 12

یکی از زیباترین سنت‌های پیامبران الهی پرهیز از تنها غذا خوردن است. به‌ندرت می‌توان یافت که پیامبری از پیامبران خداوند به‌تنهایی غذا بخورد. این پیامبران الهی همواره پیروان و یاران خود را نیز سفارش می‌کردند تا دسته‌جمعی و دورِ هم غذا بخورند. حضرت ابراهیم علیه‌السلام از پیامبرانی بود که به این سنت نیکو مقید بود تا این‌که درنهایت همین سنت حسنه سبب شد خداوند او را به‌عنوان دوست خود برگزیند و لقب خلیل‌الله را به او عطا کند. پیامبر اکرمصلی‌الله‌علیه‌وآله نیز با محرومان و بینوایان هم‌غذا می‌شدند، حتی با دست خود به آنان غذا می‌دادند.[1] آن حضرت دربارۀ برکت غذای جمعی فرمودند: «محبوب‌ترین غذا نزد خدا آن است که دست‌ها بر آن بسیار باشد.»[2] همچنین ایشان در روایت دیگری فرمودند: «جماعت برکت است و غذای یک نفر برای دو نفر کفایت می‌کند و غذای دو نفر برای چهار نفر کافی است.»[3]   [1]) مناقب آل أبی ‌طالب علیه‌السلام، ج ۱، ص ۱۴۶. [2]) بحارالأنوار، ج ۵۹، ص ۲۹۰. [3]) دعائم‌الإسلام، ج ۲، ص ۱۱۶.