بخش 20

انسان، زیبایی را به‌عنوان یکی از مصادیق کمال دوست دارد و به آن گرایش دارد و زشتی را به‌عنوان مصداقی از نقص و کمبود می‌داند و از آن می‌گریزد، بنابراین گرایش انسان به تجمل‌گرایی گرایشی به‌سوی کمال و زیبایی‌هاست. قرآن کریم می‌فرماید: «أَنَّمَا الْحَياةُ الدُّنْيا لَعِبٌ‏ وَ لَهْوٌ وَ زِينَةٌ؛ بدانید زندگى دنیا تنها بازى و سرگرمى و تجمل‌پرستى است.»[1] مقصود از زینت در این آیۀ شریفه، تجمل‌پرستی و اسراف و تبذیر است و مربوط به کسانی است که فکروذکرشان تا دم مرگ، فراهم کردنِ خانه با طراحی و چیدمان مجلل و خرید مَرکب و لباس زینتى است و دچار رفاه‌زدگی، دنیازدگی، خوش‌گذرانی بی‌حدومرز، و زیاده‌خواهی در ثروت شده‌اند و بی‌توجه به قناعت‌اند.   [1]) سورۀ حدید، آیۀ ۲۰.