بخش 2

توحید از اصول اعتقادی است که پایۀ پذیرش باورهای دیگر است. این باور سبکِ زندگی انسان را متحول می‌کند، به‌گونه‌ای که تمام زندگی او رنگ‌وبوی خدایی می‌گیرد و عبودیت و خدامحوری مبنای زندگی او را شکل می‌دهد و براساس قرآن کریم به رنگ خدایی می‌رسد: «صِبْغَةَ اللَّهِ‏ وَ مَنْ‏ أَحْسَنُ‏ مِنَ‏ اللَّهِ‏ صِبْغَةً؛ رنگ خدایی [بپذیرید! رنگ ایمان و توحید و اسلام را] و چه رنگی از رنگ خدایی بهتر است؟!»[1] یکی از مهم‌ترین آثار اعتقاد به وحدانیتِ خداوند تربیتِ الهی است. درواقع فرد موحد تمام توجه خود را به خداوند معطوف می‌دارد و فقط درجهت پرستش و رضایت او گام برمی‌دارد و دوست دارد آن‌گونه باشد که خدا می‌پسندد، خداوند هم اصلاح و تربیت او را به‌عهده می‌گیرد و او را برای عبادت و بندگی خویش تربیت می‌کند. براساس آموزه‌های دینی، انسان با انجام عبادات مستحبی به‌جایی می‌رسد که گوش، چشم، زبان، دست و در یک کلام، تمام اعضا و جوارح او الهی می‌شوند. در این حال، خواستۀ او همان خواستۀ خداوند است، بنابراین درخواست‌های او مورد اجابت پروردگار قرار می‌گیرد.   [1]) سورۀ بقره، آیۀ ۱۳۸.