بخش 8

توسل از ریشۀ «وسیله» گرفته شده‌است و در اصطلاح دینی، به هر چیزی که موجب نزدیک شدنِ انسان و ارتباط او با خدا ازروی میل و علاقه‌ شود توسل می‌گویند.[1] از آیات و روایات و سیرۀ مسلمانان به‌خوبی برمی‌آید که توسل جستن به پیامبر اکرم صلی الله علیه وآله و امامان معصوم علیهم السلام جایز است و تفاوتی بین حیات و ممات آن بزرگان نیست. سیرۀ صحابه نشان می‌دهد که آن‌ها، هم در زمان پیامبر خدا صلی الله علیه وآله به او توسل می‌جستند و هم بعد از رحلت آن حضرت صلی الله علیه وآله به مزار او پناه می‌بردند. توسل به انبیا، امامان معصوم، و اولیای الهی هیچ‌گونه منافاتی با توحید ندارد؛ زیرا اول این‌که این موضوع امری عرفی است که وقتی کسی می‌خواهد از شخص دیگری امر مهم و باارزشی تقاضا کند، برای این‌که زودتر به هدفش برسد، درپی آن برمی‌آید که شخص سومی را که رابطۀ نزدیک‌تری با فرد موردنظر دارد، بیابد و او را واسطه قرار دهد. دوم این‌که در قرآن کریم نیز آیاتی وجود دارد که در آن‌ها به گروهی امر شده‌است که باید نزد پیامبر بیایند و از ایشان بخواهند که برایشان طلب آمرزش و مغفرت کنند. سوم این‌که روایات معتبری وجود دارند که اهل‌بیت علیهم السلام را وسیلۀ نجات معرفی می‌کند که باید به آن‌ها توسل کرد. پیامبر اکرم صلی الله علیه وآله فرموده‌اند: «ما کشتى نجاتیم. هرکه بدان درآویخت از خطر نجات یافت و هرکه از آن کناره گرفت نابود شد. هرکه از خدا حاجتى دارد باید به‌وسیلۀ ما اهل‌بیت بخواهد.»[2]   [1]) المیزان،‌ ج ۵، ص ۵۳۶. [2]) شرح الأخبار في فضائل الأئمة الأطهارعلیهم السلام، ج‏2، ص 501؛ إحقاق‌الحق، ج ۹، ص ۲۰۳.