بخش 5

امامت یکی از اصول اعتقادی شیعیان است. واژۀ «امام» به معنای پیشوا و رهبر است، اعم از این‌که این پیشوایی به‌سوی سعادت و کمال و یا درجهت انحطاط و سقوط باشد. پیشوا یعنی کسی که پیش‌رو است و عده‌ای تابع و پیرو او هستند، حال آن‌که عادل و درست‌کار و یا باطل و گمراه‌کننده باشد، اما مراد از امامت در اینجا، دوازده پیشوای عادل و راهنما به سعادت و کمال است که پیامبر اسلام صلی الله علیه وآله در روایتی ایشان را معرفی فرموده‌است. ابوسعید خدری می‌گوید من از پیامبر صلی الله علیه وآله شنیدم که فرمود: «اهل‌بیت من مایۀ امنیت برای اهل زمین هستند، چنان‌که ستارگان آسمان مایۀ امنیت برای اهل آسمان‌اند.» از ایشان پرسیدند: «امامانِ پس از تو از اهل‌بیت تو هستند؟» فرمود: «آری، آنان دوازده نفرند، نُه نفر از آن‌ها از نسل حسین علیه السلام هستند، همگی امین و معصوم‌اند.»[1] امام رضا علیه السلام در تعریف امامت می‌فرماید: «امامت زمامِ دین و نظام مسلمین و صلاح دنیا و عزت مؤمنان است. امامت اساسِ اسلام و شاخۀ بلند آن است. امام حلالِ خدا را حلال و حرامِ خدا را حرام می‌شمرد و آن را تحقق می‌بخشد، حدود الهی را به‌پا می‌دارد و از دین خدا دفاع می‌کند.»[2]   [1]) كفاية‌الأثر، ص ۳۳ و 34. [2]) الکافی، ج ۱، ص ۲۰۰.