بخش 17

مشورت در اصطلاح، به معنای بهره‌مندی از همفکری و رأی تخصصی افراد خردمند برای انتخابی شایسته‌تر است؛ زیرا مشورت فرد را به بهترین اندیشه و محکم‌ترین نظر راهنمایی می‌کند و او را از خودپسندی و خودرأیی که گاه شکست‌های جبران‌ناپذیری نیز درپی ‌دارد دور می‌کند. همفکری و مشورت در امور فردی و اجتماعی و حتی حکومتی، یکی از دستورات و توصیه‌های اخلاقی و اجتماعی اسلام است که در آیات قرآن و روایات اسلامی نیز به آن سفارش شده‌است و برایش آثار و برکاتی بیان شده‌است. امام علی‌علیه‌السلام فرمودند: «سزاوار است که عاقل رأى و فکر سایر عقلا را به رأى و فکر خود اضافه کند و علوم دانشمندان را به علم خود ضمیمه نماید و از مجموع آن‌ها براى کارهاى مهم تصمیم‌گیرى کند.»[1] بنابر آموزه‌های دینی، افرادى که طرفِ مشورت قرار می‌گیرند باید هوشمند، عاقل، خیرخواه، باتجربه، راستگو، امین، شجاع، و باسخاوت باشند که به پیشرفت برنامه‏‌هاى صحیح کمک کنند و از ضعف کار کم کنند و یا ضعف‌ها را ازبین ببرند. اگر مشاور در هرکدام از صفات بالا ضعف داشته باشد، پایه‏‌هاى مشورت سست و متزلزل مى‏‌گردد و مقصود به‌درستی حاصل نمی‌شود.   [1]) عیون الحکم و المواعظ، ص ۲۳۲.