بخش 10

تبری یا برائت از فروع دین و از آموزه‌های اعتقادی و رفتاری دینی است و به معنای دوری جستن از دشمنان خدا و دشمنان اولیای دین است. اصل تبری، در کنار تولی، جایگاه ویژه و بار معنایی خاصی درمیان پیروان مذهب تشیع دارد. پیامبر اکرم صلی‌الله‌علیه‌وآله خطاب به یکی از اصحاب خود این‌گونه امر فرموده‌اند: «ای بندۀ خدا! دوست داشته باش در راه خدا و بغض و کینه داشته باش در راه خدا. و در راه خدا دوستی را برقرار کن و در راه خدا [با گروهی] دشمنی کن.»[1] توجه به این نکته لازم است که ازنظر شیعیان این‌گونه نیست که هر مسلمان غیرشیعی مصداق وجوب تبری باشد، بلکه صرفاً افرادی مشمول این حکم‌اند که به ‌تعبیر روایات و منابع فقهی، دربرابر عترت پیامبر اکرم صلی‌الله‌علیه‌وآله، با علم به حقانیت آنان، عَلَم دشمنی برافراشته‌اند و یا مانند غُلات معتقد به الوهیّت حضرت علی علیه‌السلام یا انسانی دیگر بوده‌اند و یا مانند مفوّضه به این قائل بوده‌اند که امر آفرینش و روزی دادن و زندگی بخشیدن و میراندن به پیامبر اکرم صلی‌الله‌علیه‌وآله و امام علی علیه‌السلام واگذار شده‌است.»[2]   [1]) شیخ صدوق، الأمالی، ص ۱۱. [2]) دانشنامۀ جهان اسلام، ج 6، ص 377.