بخش 15

ایثار به معنای ازخودگذشتگی و مقدم داشتنِ دیگران بر خود است که یکی از برجسته‌ترین فضایل و ارزش‌های انسانی به‌شمار می‌آید و در قرآن و سخنان پیشوایان اسلام، بسیار ستایش شده‌است. ایثار جانِ انسان را از تلاطم درمقابل کم و زیاد زخارف و زینت‌های دنیا حفظ می‌کند و ظرف وجودی او را وسعت می‌بخشد. روحی لطیف برای رسیدن به کمال و روحیه‌ای وارسته حاصل این تلاش اخلاقی است. بنابراین رشد انسان در سایۀ ایثار و سخاوت رخ می‌دهد که نشان‌دهندۀ نوع‌دوستی و دلسوزی و محبت است. ایثار شامل گذشتن از جان، مال، مقام، شخصیت، و مانند آن در راه خداست، اگرچه بیشتر در مقدم داشتنِ دیگران در امور مالی یا مقدم داشتنِ خواسته‌های دیگران به‌کار برده می‌شود. فرد ایثارگر پا بر هوای نفس خود می‌گذارد تا جایی که به وارستگی و رهایی از دنیا و رفع تعلقات مادی می‌رسد. درواقع فرد ایثارگر با مقدم داشتنِ دیگران، روح خود را از اسارت خواهش‌های دنیوی رها می‌کند. نقطۀ مقابل این خصلت انسانی بخل است که به معنای پرهیز از رساندنِ هرگونه سودی به دیگران است. خداوند دربارۀ پاداش ایثارگرانی که به مهاجران مسلمان جا داده بودند می‌فرماید: «و [دیگران را] بر خویشتن مقدم مى‌دارند، هرچند خودشان نیازمند باشند و آن‌ها که از خست نفس خویش، مصون بمانند آنان همان رستگاران هستند.»[1]   [1]) سورۀ حشر، آیۀ ۹.