بخش 4

آداب‌ورسوم هر قوم و گروهی سازندۀ عناصر فرهنگی آن‌هاست و تنوع و تعداد آیین‌ها و آداب‌ورسوم دلیل غنای فرهنگی آن قوم یا گروه است. ایران از دیرباز مهد تمدن بوده‌است. هر قومی ضمن این‌که اعتقادات، آداب‌ورسوم، و خرده‌فرهنگ‌های منطقه‌ای و محلی مخصوص به خود را دارند، به آداب‌ورسومی ملی نیز پایبندند که عمدتاً متأثر از متغیرهای اسلامی و ایرانی است. بعد از ظهور اسلام، بسیاری از این آداب‌ورسوم‌ها مهر تأیید خوردند و بعضی از آن‌ها که وجهی انسانی و فرهنگی نداشتند، در تقابل با مذهب قرار گرفتند و به نابودی و انحطاط کشیده شدند. بنابراین تا زمانی که زنده نگه داشتنِ این آداب‌ورسوم و عمل به آن‌ها مخالفِ موازینِ اسلام نباشد اشکالی ندارند و مورد تأیید اسلام‌اند. امام علی علیه‌السلام به مالک اشتر فرمود: «آیین پسندیده‌ای را برهم مریز که بزرگان این امت بِدان رفتار نموده‌اند و به‌وسیلۀ آن، مردم به‌هم پیوسته‌اند و رعیت با یکدیگر سازش کرده‌اند و آیینی مگذار که به سنت‌های نیک گذشته زیان برساند که در این صورت، پاداش آن سنت نیک برای برپادارندۀ سنت است و گناه شکستنِ آن برای توست.»[1]   [1]) نهج‌‌البلاغه، نامۀ ۵۳.