بخش 7

شوخی و مزاح با شادی و نشاط در زندگی ارتباط مستقیم دارد و افراد در تعاملات اجتماعی خود از آن بهره می‌برند. شوخی یا مزاح نوعی نکته‌سنجی در عبارات، استفاده از الفاظ به‌صورت غیرواقعی، و خوش‌طبعی با دیگران در گفت‌وگوهای روزمره است که از دیرباز بین جوامع مختلف، با نگرش‌های گوناگون فرهنگی و اجتماعی وجود داشته‌است. اسلام هر مزاحی را تأیید نمی‌کند و شوخی را هرگز به معنای بی‌ادبی، حرف لغو و بیهوده، و سخن بی‌جا و نیش‌دار نمی‌داند. شوخی و مزاحی که باعث آبروریزی شود، یا اسرار دیگران را فاش کند گناه است. پیامبر اکرم صلی‌الله‌علیه‌وآله فرمود: «إِنِّي‏ لَأَمْزَحُ‏ وَ لَا أَقُولُ إِلَّا حَقّاً؛ من شوخی و مزاح می‌کنم، اما هرگز از جادۀ حق خارج نمی‌شوم و سخن باطل و بیهوده نمی‌گویم.»[1]   [1]) مکارم‌الأخلاق، ص ۲۱.