بخش 28

یکی از فرامین مهم اسلام دربارۀ اصول و شیوۀ عیادت از بیماران یا افرادی است که به‌نحوی سلامتی خود را ازدست داده‌اند و نیاز بیشتری به همدلی و همراهی دارند، چه افرادی که کسالتی جزئی دارند و چه کسانی که دچار معلولیت و مجروحیت و جانبازی‌اند. عیادت بیمار و دیدار او از اهمیت و ارزش ویژه‌ای برخوردار است، چراکه این رفتار نیک اخلاقی مورد رضایت خداوند است و نقش به‌سزایی در تحکیم روابط انسانی و صمیمیت و اخوت ایفا می‌کند. در مکتب اسلام، عیادت بیمار از حقوقی است که برادران و خواهران دینی موظف‌اند نسبت‌به یکدیگر رعایت کنند. درواقع آن‌که بیمار می‌شود چشم‌به‌راه است تا دوستان و بستگان با او دیدار کنند و احوال او را جویا شوند و بیمار از تفقد آنان خوشحال می‌شود. امام کاظم‌علیه‌السلام با توجه به تأثیر دعای عیادت‌کننده، از بیمار می‌خواهد که اجازه دهند تا مردم به دیدار بیمار بیایند و برای شفا و سلامتی او دعا کنند، زیرا هر انسانی یک دعای مستجاب دارد.[1] پیامبر اکرم صلی‌الله‌علیه‌وآله فرمودند: «کمال عیادت بیمار در آن است که دست خود را بر [سر یا پیشانی] او قرار بدهی، حالش را بپرسی و [بپرسی] که شب را چگونه تا صبح و صبح را چگونه به‌شب رسانده‌است.»[2]   [1]) الکافی، ج ۳، ص ۱۱۷. [2]) شیخ طوسی، الأمالی، ص ۶۳۹.