خودکشی یکی از آسیب‌های اجتماعی است که امروزه خیلی از کشورها و فرهنگ‌ها با آن دست‌‌و‌‌پنجه نرم می‌کنند و زیان‌های سنگینی برای خانواده‌ها و حکومت‌ها درپی دارد. در فرهنگ اسلامی، خودکشی به مفهوم عقب‌نشینی از رسیدن به کمال و سقوط به وادی حسرت و ناکامی است. ازاین‌رو آموزه‌های دینی آن را حرام می‌دانند و به‌شدت محکوم می‌کنند. خداوند حکیم در قرآن کریم می‌فرماید: «وَ لا تَقْتُلُوا أَنْفُسَكُمْ‏ إِنَ‏ اللَّهَ‏ كانَ‏ بِكُمْ‏ رَحِيماً. وَ مَنْ يَفْعَلْ ذلِكَ عُدْواناً وَ ظُلْماً فَسَوْفَ نُصْلِيهِ ناراً؛ و خودکشی نکنید! خداوند نسبت‌به شما مهربان است و هرکس این عمل را ازروی تجاوز و ستم انجام دهد به‌زودی او را در آتشی وارد خواهیم کرد.»[1] به اعتقاد کارشناسان، خودکشی یک معضل پیچیده است که عوامل متعددی در شکل‌گیری آن نقش دارند. برخی از آن‌ها فردی، برخی خانوادگی، و برخی محیطی و اجتماعی است. عواملی مثل بی‌هویتی یا داشتنِ هویتی آشفته، بیکاری و فقر، جنسیت، زندگی زناشویی نابسامان، مهاجرت، رفاه اجتماعی و موقعیت خانوادگی، محل سکونت، اختلاف و درگیری و یا طلاق و جدایی والدین، اختلالات روانی مثل افسردگی، وسواس، مصرف مواد مخدر و نظایر این‌ها برخی از عوامل تأثیرگذار در اقدام به خودکشی‌اند. آموزش به افراد و خانواده‌ها یکی از مؤلفه‌های اثرگذاری است که می‌تواند از خودکشی پیشگیری کند.   [1]) سورۀ نساء، آیۀ ۲۹.