صنعتی شدنِ جوامع و توسعۀ شهرنشینی و مهاجرت روستاییان به شهر و سکونت آن‌ها در اطراف و حاشیۀ شهرها، پدیدۀ نامبارکی به ‌نام حاشیه‌نشینی را درپی دارد. افراد و خانواده‌هایی که در این مناطق زندگی می‌کنند کمترین امکانات رفاهی، بهداشتی، و اجتماعی را دارند. بی‌هویتی، نداشتنِ امنیت، افزایش بزهکاری و بی‌سوادی، افزایش ناهنجاری‌ها و نابرابری‌های فرهنگی و اجتماعی و اقتصادی از پیامدهای این آسیب اجتماعی‌اند. حاشیه‌نشینی خود زمینه‌ساز سایر معضلات و ناهنجاری‌های اجتماعی است.   کودکان و نوجوانان مناطق حاشیه‌نشین بیشتر از سایر گروه‌های سنی درمعرض آسیب‌های اجتماعی هستند. ازاین‌رو نقش والدین و دست‌اندرکاران فرهنگی، اجتماعی و مسئولین دولتی و گروه‌های مردمی، در پیشگیری از آسیب‌های اجتماعی و اخلاقی، بسیار کلیدی است.