بخش 14

براساس روایات اهل‌بیت علیهم السلام، امر به معروف و نهی از منکر یکی از بافضیلت‌ترین اعمال بندگان، غایت دین، قوام شریعت، و بالاتر از جهاد در راه خداست. «همۀ کارهاى نیک و جهاد در راه خدا، در مقایسه با امر به‏ معروف و نهی از منکر همچون دمیدن به‌سوی امواج طوفانیِ دریای پهناور است.»[1] در آیاتی از قرآن نیز به امر به معروف در خانواده اشاره شده‌است، ازجمله این‌که لقمان حکیم فرزند خود را بر اهتمام به امر به معروف و نهی از منکر سفارش کرده‌است: «ای پسرم! نماز را برپا دار و امر به معروف و نهى از منکر کن و دربرابر مصائبی که به تو مى‏رسد شکیبا باش که این از کارهاى مهم است.»[2] دربین نهادهای اجتماعی، خانواده نقش اصلی را در زمینۀ احیای امر به معروف و نهی از منکر ایفا می‌کند. پدر و مادر اولین آمران به معروف و ناهیان از منکر برای اعضای خانواده هستند که فرزندان خود را از کارهای ناهنجار منع می‌کنند و به کارهای نیک تشویق می‌کنند. هرچه اعضای خانواده همدلی و همراهی بیشتری داشته ‌باشند و سازگارتر باشند، در نهادینه کردنِ مصادیق معروف در خانواده و دور کردنِ فرزندان و اعضای خانواده از منکر موفق‌تر خواهند بود.   [1]) نهج‌‌البلاغه، حکمت ۳۷۴. [2]) سورۀ لقمان، آیۀ 17.