بخش 6

یکی از سفارش‌های مکرر اهل‌بیت علیهم‌السلام درخصوص نحوۀ‌ دعا کردن و دعای دسته‌جمعی است. امام صادق علیه‌السلام می‌فرماید: «هرگز چهل نفر جمع نمی‌شوند و خداوند را در مسئله‌ای نمی‌خوانند، مگر این‌که خداوند دعای آنان را مستجاب می‌کند و اگر چهل نفر نباشند و چهار نفر [باشند]، ده مرتبه خداوند را بخوانند دعای آنان مستجاب خواهد شد وگرنه، یک نفر چهل مرتبه خداوند را بخواند خداوند دعای او را مستجاب می‌کند.»[1] پیامبر اکرم صلی‌الله‌علیه‌وآله فرمودند: «هرگاه جماعتى گِرد هم آیند و برخى دعا کنند و برخى دیگر آمین گویند، حتماً خداوند دعایشان را اجابت مى‏کند.»[2] فرزندان غالب اسدی به‌ نام‌های «بشر» و «بشیر» نقل کرده‌اند: «در آخرین ساعات روز عرفه در عرفات، در خدمت امام حسین علیه‌السلام بودیم که آن حضرت علیه‌السلام با جمعی از خاندان و فرزندان و شیعیان از چادر بیرون آمدند و با نهایت خضوع و خشوع در طرف چپ کوه (جبل‌الرحمة) ایستادند و روی مبارک را به‌طرف کعبه گرداندند و دست را مقابل رو گرفتند و دعای بلند عرفه را خواندند.»[3]   [1]) الکافی، ج ۲، ص ۴۸۷. [2]) کنزالعمال، ج ۲، ص ۱۰۷. [3]) بحارالأنوار، ج 95، ص 214.