بخش 13

برگزاری مجالس روضۀ خانگی یکی از رسم‌های دیرین شیعیان بوده‌است. این سنت نیکو در ایران نیز رونق خاصی داشته‌است. براساس برخی نقل‌های تاریخی، زمانی که رضاشاه در سال ۱۳۱۴ هجری شمسی، برگزاری مجالس عزاداری در مساجد و تکایا را ممنوع کرد، درمیان مردم روضه‌های خانگی رواج یافت و مردم برای برپایی مجلس عزاداری به خانه‌ها رفتند و هر بار یک نفر بانی مجلس روضه در منزلش شد. و این رسم ماندگار شد و حتی پس از آزادیِ دوبارۀ برگزاری مجالس عزاداری در حسینیه‌ها و مساجد، جلسات روضه‌های خانگی در کنار تکایا و هیئت‌ها ادامه پیدا کرد. به‌مرور زمان روضه‌های خانگی به‌دلیل سادگی ظاهری و کم‌هزینه بودن و صفای خاصی که داشتند، رواج بسیاری پیدا کردند و حتی مردم، خودجوش و فردبه‌فرد، برای مجالس همسایگان خود اطلاع‌رسانی می‌کردند. برگزاری روضه و یاد کردنِ اهل‌بیت علیهم السلام و بردنِ نام این بزرگان در خانه و در جمع همسر و فرزندان، تأثیرات تربیتی مثبت بسیار زیادی دارد تاحدی که می‌تواند سلامت حال و آیندۀ فرزندان و اهل خانه را تضمین کند.