میان زن و شوهر نزدیکی و صمیمیت بسیار زیادی وجود دارد، همین موضوع سبب می‌شود که همسران احساس ‌کنند لازم است همۀ موضوعات و بایدها و نبایدها را با همسرشان درمیان بگذارند و این رفتار صمیمت بین آن‌ها را بیشتر می‌کند. آن‌ها باید بدانند قرابت و نزدیکی بسیار زیاد با همسر به این معنی نیست که هر حرفی ارزش گفتن دارد و زوجین باید همه‌چیز را کامل به هم بگویند، زیرا در زندگی مشترک، موضوعاتی وجود دارند که بهتر است برای حفظ آرامش و استحکام زندگی، مثل یک راز باقی بمانند و از آن‌ها سخنی بر زبان نیاید. گذشته‌های بسیار تلخ و فراموش‌شده، مطالب لغو و بیهوده، اطلاعات شخصی افراد نامحرم، سخنانی که ازنظر مالی باعث چشم‌وهم‌چشمی و حسادت می‌شود، سخنانی که بی‌اعتمادیِ طرف مقابل را به‌دنبال دارد و نظایر این‌ها، ازجمله مطالبی هستند که لازم نیست برای همسر بازگو شوند. البته دین اسلام بر رازداری و حفظ آنچه در خانه می‌گذرد نیز تأکید دارد. در روایت آمده‌است که پیامبر اکرم صلی الله علیه وآله زن‌ها را منع کرده‌اند از این‌که آنچه میان آن‌ها و شوهرشان در خلوت می‌گذرد را برای دیگران بازگو کنند.[1]   [1]) من لا یحضره الفقیه، ج ۴، ص ۶.