بخش 6

سفر به معنای بیرون آمدن از شهر خود و به محل دیگر رفتن است؛ همچنین به معنای قطع مسافت و راهی است که از مکانی به مکان دور طی می‌کنند.[1] سفر کردن فقط یک تفریح ساده نیست، بلکه آثار و فواید بی‌شماری دارد که اگر با انگیزه‌هایی معنوی و خیر شروع شود، همۀ آن فواید صدچندان خواهد شد. اگرچه افراد معمولاً هر چند وقت یک بار به سفر می‌روند، اما این مسافرت‌ها آن‌چنان مؤثر و معنویت‌زاست که قرآن کریم و روایات معصومین علیهم‌السلام بارهاوبارها بدان سفارش کرده‌اند و آداب ویژه‌ای برای آن بیان نموده‌اند. دیدنِ آیات و نشانه‌های الهی و تدبر در آن‌ها[2] و آشنایی با سرگذشت اقوام و ملت‌های گوناگون و تدبر در آن‌ها[3]، ازجمله برکاتی است که به فرمودۀ قرآن، بر سیر و سفر مترتب می‌شود. سفر به افراد این امکان را می‌دهد که فشارهای روحی و جسمی را از خود دور کنند، حتی اگر سفر کاری باشد و آن‌ها مجبور باشند ساعت‌های متمادی در جلسات و برنامه‌های کاری حضور داشته باشند. همچنین سفر مهارت‌ها و روابط اجتماعی افراد را تقویت می‌کند و زمینۀ شکوفایی استعدادها و خلاقیت‌های افراد را فراهم می‌سازد. علاوه‌بر این‌ها، خاطرات فراوانی را از خود به‌جا می‌گذارد.   [1]) فرهنگ فارسی معین؛ فرهنگ فارسی عمید. [2]) سورۀ عنکبوت، آیۀ ۲۰. [3]) سورۀ یوسف، آیۀ ۱۰۹.