بخش 8

یکی از یاران امام صادق علیه‌السلام‌ به آن حضرت عرض کرد: «چه کار کنم؟ من دنیا را دوست دارم و به آن علاقه‌مندم، اما می‌ترسم دنیاپرست باشم.» امام علیه‌السلام فرمود: «ثروت دنیا را برای چه چیزی می‌خواهی؟» عرض کرد: «هزینۀ خود و خانواده‌ام را تهیه کنم و به خویشاوندان کمک کنم، در راه خدا انفاق نمایم و حج و عمره به‌جا آورم.» امام علیه‌السلام فرمودند: «لَيْسَ‏ هَذَا طَلَبَ‏ الدُّنْيَا هَذَا طَلَبُ‏ الْآخِرَةِ؛ این دنیاطلبی نیست، بلکه طلب آخرت است.»[1] اسلام ثروتی را نکوهش می‌کند که مانع رسیدن به کمال باشد و موجب دلبستگی انسان شود. در چنین حالتی است که خداوند می‌فرماید: «بگو اگر پدران و فرزندان و همسران و اقوام شما و اموالی که جمع‌آوری کرده‌اید و تجارتی که از کسادی آن بیمناک هستید و خانه‌هایی که به آن دلبسته‌اید در نزد شما محبوب‌تر از خدا و رسول و جهاد در راه خدا هستند، پس منتظر امر خدا باشید.»[2] بنابراین اگر ثروت و ثروت‌اندوزی باعث طغیان و سرکشی شوند، از نگاه دین مذموم‌اند و در بعضی از متون اسلامی نیز مذمت شده‌اند. مذمت قارون در آیات و روایات، شاهد گویایی بر این موضوع است.   [1]) همان، ص ۷۲. [2]) سورۀ توبه، آیۀ ۲۴.