در دنیای امروز متاثر از تمدن غرب هیچ نظامی تنظیم کننده ارتباط اجتماعی افراد یا گروه ها نیست بلکه یک مفهوم جای تمام نظامات نشسته است و در حال کنترل رفتارهای اجتماعی است. افراد عموما براساس منفعت رفتار خود را تنظیم می کنند. البته بدین معنی نیست که تمام و کمال رفتار انسانی بر مبنای منفعت باشد، همچنین منفعت به معنای اقتصاد کلاسیک مدنظر نیست که به دنبال بیشینه سازی سود مادی باشد.

منفعت چیزی است که کنش های افراد را تا سطحی اساسی هدایت می کند. بعلاوه منافع عمیقا پدیده ای اجتماعی هستند. وقتی کنشگری تلاش می کند منافعش را بشناسد باید افراد دیگر را مورد توجه قرار دهد. این حقیقت نیز وجود دارد که منافع به شکلی اجتماعی تعریف شوند. تحلیل منفعت به توصیف تضاد کمک می کند. نباید مفهوم منفعت را به سطح سود فردی تقلیل داد ولی این مفهوم به تقویت مفهوم فردگرایی کمک خواهد کرد، حتی بعضا منافع صرفا داخلی نیستند بلکه برخی اوقات در خارج از فرد قرار می گیرند ولی برای مفنعت فرد یا گروه خاص هستند. منفعت مفهومی برای شناخت واقعیت اجتماعی است در سطح فردی، گروه ها و جوامع، نه یک مفهوم برای ارائه راهکار آسیب های اجتماعی.

مفهوم منفعت به شکلی که در بالا توضیح داده شد صرفا به ما کمک می کند که نوع رفتار افراد و گروه ها را در جامعه بشناسیم و بدانیم که اغلب افراد چگونه رفتار می کنند. زیرا منفعت می تواند خود را در قالب سود مادی، احساسات، غرایز، امیال و حتی لذایذ نشان دهد. البته باید به شدت مراقب باشیم و بدانیم که مفهوم منفعت طوری در نظر گرفته نشود که بسیار بی رنگ و معنی شود. یعنی آنقدر گسترده باشد که دیگر از محتوا خالی شود. اگر بار زیادی بر دوش منفعت گذاشته شود، می شکند. درعین حال مفهوم منفعت اهمیت ویژه ای دارد زیرا اگر آن را در نظر نگیریم بسیار احتمال دارد که موضوعات اجتماعی را با دید کاملا روانشناختی درنظر گرفته شوند.