انقلاب اسلامی به رهبری خمینی کبیر (ره) زمینه سازی تشکیل حکومت دینی از منظر سیاسی را فراهم کرد اما نظامات و بسترهای اجتماعی نظم دهنده زندگی مردم را ارائه نداد. بعد از انقلاب اسلامی، کشور ایران با آرمان های زندگی دینی و مدیریت غربی دچار تعارض ریشه ای و التقاط شد. این تعارضات زمانی ذاتی شد که کم کم روابط افراد با یکدیگر براساس منفعت تنیم شد و جامعه را با مسائل متعددی مانند طلاق، اعتیاد، حاشیه نشینی و بی عدالتی روبه رو ساخت.

عامل شکل دهنده جامعه، روابط اجتماعی است که از کنش های متقابل افراد با یکدیگر، در تعامل با افراد، گروه ها و نهادها شکل می گیرد. کنش های افراد در بستر جامعه شکل می گیرند و این بسترها و نظامات خواه ناخواه بر تنظیم و چگونگی شکل گیری روابط تاثیرگذار است. نظامات و بسترها مناسبات میان افراد جامعه را پیوند می دهند. بسترها مصدایق عینی نظامات هستند که در ادامه فصل توضیح داده شده اند. بنظر می رسد عمده مسائلی که تمام شهرهای کشور به سرعت مورد تهاجم قرار داد متاثر از منطق زندگی تمدن غرب است که منفعت را محور ارتباطات اجتماعی و کنش های افراد قرار می دهد. 

مسائل متعدد در طول زمان منجر به کاهش اعتماد عمومی مردم نسبت به حاکمیت شد تا جاییکه بیم آن می رود که احساس ناکارآمدی نظام به مردم دست دهد. از این رو بنظر می رسد هم اکنون مهم ترین هدف حوزه اجتماعی جمهوری اسلامی ارایه یک الگو زیست اجتماعی است که به جای محور قرار دادن منفعت (نظام ارتباطی غربی)، فداکاری (عدل در روابط) را به عنوان محوریت مناسبات اجتماعی قرار دهد.