ورزش ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﯾﮏ واﮐﺴﻦ در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺑﺴﯿﺎري از ﺑﯿﻤﺎري ﻫﺎي اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﻫﻨﻮز آن ﮔﻮﻧﻪ ﮐﻪ ﺷﺎﯾﺴﺘﻪ اﺳﺖ ﻣﻮرد ﺗﻮﺟﻪ ﻧﯿﺴﺖ. ﻣﺘﺎﺳﻔﺎﻧﻪ ﺗﮑﯿﻪ ﺑﯿﺶ از ﺣﺪ ﺑﻪ ﺑﺤﺚ ورزش ﻗﻬﺮﻣﺎﻧﯽ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪه ﺗﺎ اﻣﺮ ﻣﻬﻢ ورزش ﻫﻤﮕﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺳﻼﻣﺖ ﺟﺎﻣﻌﻪ را ﺗﺎ ﺣﺪود زﯾﺎدي ﺗﻀﻤﯿﻦ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ در ﺳﺎﯾﻪ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ. ﺑﺪون ﺗﺮدﯾﺪ در اﯾﻦ ﺑﺎره ﯾﮏ ﻓﺪراﺳﯿﻮن و ﺣﺘﯽ وزارت ورزش ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﭘﺎﺳﺨﮕﻮي ﻧﯿﺎز ﻫﺎ ﻧﯿﺴﺘﻨﺪ. اﯾﻦ اﻣﺮ ﻣﻬﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﺷﮑﻞ ﯾﮏ ﻗﺎﻧﻮن در ﻫﻤﻪ ﺳﺎزﻣﺎن ﻫﺎي دوﻟﺘﯽ و ﺧﺼﻮﺻﯽ ﺑﻪ ﻣﺮﺣﻠﻪ اﺟﺮا در آﯾﺪ. ﯾﺎدﻣﺎن ﻧﺮود ﮐﻪ ﻫﺰﯾﻨﻪ ﮐﺮدن در ﻣﻮرد ورزش ﻫﻤﮕﺎﻧﯽ ﻗﺒﻞ از آن ﮐﻪ ﯾﮏ ﺧﺮج ﮐﺮدن ﺑﺎﺷﺪ، ﯾﮏ ﭘﺲ اﻧﺪاز اﺳﺖ. ﺳﻼﻣﺖ روﺣﯽ و ﺟﺴﻤﯽ اﻓﺮاد ﺑﺎ ﭘﺮداﺧﺘﻦ ﺑﻪ ورزش ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺎداﺑﯽ و ﻧﺸﺎط ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻣﯽﺷﻮد و دﺳﺘﺎوردﻫﺎي ﻣﻬﻤﯽ در ﺑﺮ دارد ﮐﻪ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﻫﻤﻪ از ﻣﺰاﯾﺎي آن ﺑﺎ ﺧﺒﺮﯾﻢ.