شیوع بی‌دندانی میان قشر کارگر و کم‌درآمد
به گزارش پایگاه خبری تحلیلی تحول اجتماعی به نقل از گزارش تجارت‌نیوز، دفترچه بیمه تأمین‌اجتماعی‌اش را در دست لوله کرده و بیرون از یک مطب دندان‌پزشکی منتظر نشسته است. ماسک به صورت دارد اما تا زیر چانه پایین کشیده تا آب بخورد. دهانش را که باز می‌کند تا بطری را سر بکشد، جای خالی چند دندان آسیاب در فک بالایش دهان‌کجی می‌کند.
«تمام دیشب نخوابیدم، دندان‌درد لعنتی یک هفته است که ول نکرده، هر‌چه قرص خوردم، فایده نداشت. فکر کنم به عصب رسیده، می‌خواستم تا سر برج صبر کنم تا وقتی حقوقم رسید، کاری کنم، از داروخانه قطره دندان‌درد هم گرفتم اما فایده نداشت. حالا مجبور شدم قرض کنم، کلا سه‌میلیون و ۸۰۰ حقوق می‌گیرم، کرایه خانه را کنار بگذارم، خرج خانه را هم بدهم، برای دو برج مقروضم. تازه اگر خدا کمک کند و مریض نشویم وگرنه هزینه‌های دارو هم هست…».
ماسکش را می‌گذارد و راهی مطب می‌شود تا شاید نوبتش رسیده باشد. بیمار دیگری به خاطر تزریق بی‌حسی روی لثه‌اش نمی‌توانست درست صحبت کند اما وقتی می‌فهمد که قرار است گزارشی درباره خدمات دندان‌پزشکی منتشر شود، استقبال می‌کند و فیش پرداخت مربوط به عکس دندان‌پزشکی را نشان می‌دهد.
«یک مطب حوالی آرژانتین برای عکس از هر دندان ۱۵۰ هزار تومان گرفت، اعتراض کردم اما گفتند که تعرفه همین است، عصب‌کشی تاج دندان را انجام دادند، حالا پانسمان شده و می‌ترسم که ادامه کار را در این مطب انجام دهم. حالا حوالی نارمک آمدم. باید دوباره عکس از دندان بگیرم تا دکتر وضعیت جدید دندان را بررسی کند. اینجا برای هر عکس ۴۵ هزار تومان می‌گیرند. تا این حد تفاوت…! مگر چه فرقی بین هر عکس است؟».
گلایه از لق‌شدن ایمپلنت قسطی!
دندانش را با انگشت اشاره نشان می‌دهد که ردی از پرشدگی دارد؛ «دکتر این دندان را بدون گرفتن عکس پر کرد. حالا همین دندان که حدود یک‌میلیون تومان هزینه داشت، به عصب رسیده و باید دوبرابر برایش هزینه کنم. برای روکش هم هزینه دیگری حدود دو‌میلیون تومان لازم است. باید با این دندان حساس بدون روکش مدارا کنم، حدود سه‌میلیون و ۵۰۰ هزار تومان هزینه برمی‌دارد، شوخی که نیست!».
«مسعود» بیمار دیگری است که چند سال پیش، امکان پرداخت هزینه روکش را نداشته و حالا دندان عصب‌کشی‌شده‌اش شکسته است و باید ریشه مانده در دندانش جراحی و کشیده شود؛ «حدود ۸۰۰ هزار تومان هزینه دندانم شده بود و نمی‌توانستم هزینه روکش را جور کنم؛ «حالا همان دندان شکسته و وقتی آن زمان نتوانستم هزینه روکش را بدهم، هزینه ایمپلنت را هم ندارم. یکی از همکارانم سال پیش از طریق همین آگهی‌های خیابانی، کار ایمپلنت را به‌صورت قسطی انجام داد و همان دندان حالا که قسطش تمام شده، لق شده و هیچ ضمانتی هم برایش وجود ندارد.»
او پیک موتوری یکی از رستوران‌های معروف در تهران است. ماهانه حدود چهار‌میلیون تومان درآمد دارد، زمانی که کار رستوران شروع نشده، سرویس‌های اسنپ‌باکس را هم جواب می‌دهد و اگر مسافر یا پیک باشد، ماهانه یک‌میلیون تومان هم از این محل می‌گیرد تا به قول خودش چاله‌های زندگی را پر کند، اما درآمدش را برای رفتن به دندان‌پزشک و رسیدگی به دندان‌هایش کافی نمی‌داند.
این شرایط را در مورد همکاران دیگرش هم مثال می‌زند؛ «شرایط همه ما مثل هم است. وقتی درد دندان برایمان غیرقابل‌تحمل می‌شود، سراغ دندان‌پزشک می‌رویم. یکی از دوستانم قرص ژلوفن را باز می‌کند و محتوایتش را روی دندان می‌ریزد، بی‌حس‌کننده از داروخانه می‌گیرد، قرص می‌خورد، خودم میخک روی دندان می‌زنم تا چند روز و هفته‌ای آرام باشد، من و همکارانم از دندان‌پزشک‌گریز هستیم. کافی است لحظه‌ای روی صندلی یا یونیت دندان‌پزشکی بنشینیم، انگار کنتور می‌اندازند و پول می‌گیرند. شرایط بعد کرونا هم بدتر شده است. همه ما یک‌بار کرونا گرفتیم و چند هفته در خانه ماندیم. هزینه دارو، تست و اسکن به اندازه کافی سنگین بود که حالا باید جبران کم‌کاری کنیم…».
پوسیدگی دندان درمان شود، ایمپلنت پیشکش!
علی کاظمیان، رئیس انجمن سلامت دهان و دندان‌پزشک اجتماعی ایران، معضل بیماری‌های دهان و دندان را یک موضوع جهانی دانسته و می‌گوید: «پوسیدگی دندانی در همه کشورها به‌عنوان یکی از پرهزینه‌ترین بیماری‌ها از نظر پرداخت مستقیم هزینه‌های آن ازسوی بیماران شناخته شده است و این مسئله تنها به ایران اختصاص ندارد. آنچه تفاوت دارد، پوشش‌های بیمه‌ای مربوط به بیماری‌های دندانی است. به‌طوری‌که پوشش بیمه‌ای خدمات دندان‌پزشکی در کشورهای اروپای شمالی و غربی حمایتگر و برای کودکان زیر ۱۸ سال نیز رایگان بوده است؛ در برخی از کشورها نیز از گروه‌هایی با درآمد پایین، محروم یا گروه‌های پرخطر حمایت می‌شود».