در سال‌های گذشته آماری مطرح شده است که نشان دهنده طلاق زوجین در سنین بالا و پس از گذشت سال‌ها زندگی مشترک است. در بررسی این موضوع، عوامل مختلفی بیان می‌شود که به جز علل فردی، روانشناختی و خانوادگی، عوامل فرهنگی و اجتماعی نیز در آن دخیل هستند.
مزگان نیک‌نام روانشناس خانواده اظهار کرد: دو فردی که فرآیند ازدواج را به اشتباه آغاز می‌کنند، به جای ساختن یک زندگی به فرسایش آن می‌پردازند. برای بررسی علل این موضوع باید به زمانی بازگردیم که جوانان در مرحله انتخاب همسر قرار می‌گیرند. زن و مرد اگر برای انتخاب خود معیار‌های نادرست و پیش پا افتاده در نظر بگیرند یا نگاه سطحی به ازدواج داشته باشند، پس از گذر سال‌ها زندگی این اتفاق را رقم می‌زند.
نیک نام افزود: البته انسان قابل انعطاف است و هر جایی می‌تواند اشتباهش را درست کند، اما اگر زوجین تصمیم به ترمیم رابطه و حل مشکلات خود را نداشته باشند، تعارضات زندگی روز به روز بیش‌تر می‌شود.
این روانشناس خانواده گفت: برخی بر این باورند که با تولد فرزند مشکلات ناشی از انتخاب نادرست حل شدنی است، در حالی که زوج تا آن مرحله از زندگی به آرامش نرسیده اند و با آمدن فرزند، مشکلات دو چندان شده و زندگی، خانواده را فرسوده و خسته می‌کند.
وی تصریح کرد: در برخی موارد رشد خانم و آقا در زندگی و فاصله اجتماعی آن‌ها افزایش می‌یابد، با ایجاد جو رقابتی میان زن و شوهر، زوج به جای نزدیک شدن به هم، نسبت به یکدیگر دلسرد و از هم دور می‌شوند.
نیک نام اضافه کرد: با وجود تفاوت های فردی میان زوجین، اگر زن و مرد در زندگی زناشویی دارای انعطاف و درک متقابل باشند، معمولا مشکلی پیش نمی آید، اما اگر هر کدام بخواهند مسیر خودشان را طی کنند و بر اساس صفات شخصی تصمیم بگیرند، به مرور زمان نمی‌توانند یکدیگر را تحمل کنند و همزیستی بین آن‌ها از بین می‌رود.
وی گفت: در طلاق سنین بالا مشکلاتی دیده می‌شود که ریشه در کودکی و نوجوانی افراد دارد و این مساله سبب بروز اختلال‌های روانی می‌شود که خود را بعد از چند سال زندگی مشترک نشان می‌دهد. تعارضارت پی در پی زوجین، ادبیات قهر و آشتی و دارای تنش به مرور فرد را به کم تحملی می‌رساند و درک افراد دچار مشکل می‌شود.
نیک نام بیان کرد: در کنار عوامل جزئی که مطرح شد خیانت، خستگی زن و شوهر از یکدیگر و یکنواختی زندگی نیز از علل فرسایش و طلاق در سنین بالا هستند. اگر زوج نتواند در برابر الگو‌هایی جدیدی که در فضای اجتماع به زندگی‌های مشترک القا می‌شود، به یک الگوی مناسب برسند و آن را برای خود حل کنند، سبب شکاف بین آن‌ها می‌شود.
این مشاور خانواده گفت: در زندگی‌های دراز مدت، زوجین یا آنقدر در کنار هم بودند که فرسایش و خستگی تمام راه‌های بازگشت به نشاط زندگی را می‌بندد و یا تحولاتی در زندگی ایجاد شده که دو طرف قادر به برطرف کردن انتظارات هم نیستند و زندگی مشترک سخت و ناممکن می‌شود.
نیک نام افزود: اگر افراد از ابتدای زندگی خود مسیر‌هایی مشترک و متناسب برای هم ترسیم کنند و انتظارات متعارفی را از هم داشته باشند مشکلات و تعارضات به مراتب کمتر و قابل حل می‌شوند. چنانچه افراد در انتخاب خود دقت و اشتباهاتشان را اصلاح کنند، ناکامی‌ها اتفاق نمی‌افتد، چرا که هیچ فردی ازدواج نمی‌کند تا بعد از طی شدن یک مسیر طولانی به طلاق و جدایی برسد.